Słowiańskie osady wokół Wiednia znalazły się napóźniej w VII w n.e. pod panowaniem Awarów, azjatyckego ludu koczowniczego, który w tym czasie zajął te ziemie w związku z wycofaniem się do Włoch osłabionych ciągłymi wojnami germańskich Longobardów. Nazwy niektórych z nich miały wtedy jeszcze charakterystyczną końcówkę ica. Rówież później, gdy na przełomie VIII i IX w. n.e. Kaganat Awarów chylił się już ku upadkowi, w związku z naporem Franków, nazwy miejsowości kończące się na ica były nadal w użyciu. Dopiero na początku XI w n.e. bawarscy osadnicy zaczęli sukcesywnie zmieniać je, między innymi poprzez użycie końcówki ing.
Dzielnice Wiednia noszą nazwy własne, w użyciu są też ich numery – od 1 do 23 – pisane na sposób rzymski. Te mające pochodzenie słowiańskie, to:
- XVIII. Währing (znaczenie nazwy pierwotnej: Gorące źródło)3,
- XIX. Döbling (Topilica, czyli Bagnisko),
- XXIII. Liesing (nazwa pierwotna: Leśnica, czyli leśny strumień)4.
Natomiast nazwy wyszczególnione poniżej nie mają pochodzenia słowiańskiego:
- XI. Simmering,
- XII. Meidling,
- XIII. Hietzing (prawdopodobnie od Hiezo lub Hezzo, co stanowi skrót od imienia Heinrich)1,
- XIV. Penzing (prawdopodobnie od Penzo, skrótu imienia Bernhhard)2,
- XVII. Ottakring.
Powyższe zestawienie postaram się uzupełnić, kiedy tylko ponownie znajdę odnośne fragmety w pozostałych książkach, w których niestety zapomniałem je sobie zaznaczyć (z tego powodu numery odnośników nie są jeszcze uporządkowane wzrastająco). Również pod Wiedniem znaleźć można przykłady nazw miejscowości o pierwotnej końcówce ica: Weidling na północy i Mödling na południu. W języku polskim wiele jest podobnie zakończonych słów: strażnica, kwaśnica czy też dzielnica.
Przypisy
- Brandstätter Christian, Stadtchronik Wien, 2000 Jahre in Daten, Dokumenten und Bildern, Verlag Christian Brandstätter, Wien 1986, s.32.
- Tamże, s. 34.
- s. 42.
- s. 52.
