Końcówki ica oraz ing w nazwach dzielnic Wiednia

Słowiańskie osady wokół Wiednia znalazły się napóźniej w VI w n.e. [1] pod panowaniem Awarów, azjatyckego ludu koczowniczego, który w tym czasie zajął te ziemie, najpierw zawierając sojusz z Longobardami, a potem wypierając swych sprzymierzeńców, którzy przenieśli się w konsekwencji do północnych Włoch. Nazwy niektórych takich osad miały wtedy jeszcze charakterystyczną końcówkę ica. Rówież później, gdy na przełomie VIII i IX w. n.e. Kaganat Awarów chylił się już ku upadkowi, w związku z naporem Franków, nazwy miejsowości kończące się na ica były nadal w użyciu. Dopiero na początku XI w n.e. bawarscy osadnicy zaczęli sukcesywnie zmieniać je, między innymi poprzez użycie końcówki ing.

Dzielnice Wiednia noszą nazwy własne, w użyciu są też ich numery – od 1 do 23 – pisane na sposób rzymski. Te mające pochodzenie słowiańskie, to:

• XVIII. Währing (znaczenie nazwy pierwotnej: Gorące źródło) [2],
• XIX. Döbling (Topilica, czyli Bagnisko),
• XXIII. Liesing (nazwa pierwotna: Leśnica, czyli leśny strumień) [3].

Natomiast nazwy wyszczególnione poniżej nie mają pochodzenia słowiańskiego:

• XI. Simmering,
• XII. Meidling,
• XIII. Hietzing (prawdopodobnie od Hiezo lub Hezzo, co stanowi skrót od imienia Heinrich) [4],
• XIV. Penzing (prawdopodobnie od Penzo, skrótu imienia Bernhhard) [5],
• XVII. Ottakring.

Powyższe zestawienie postaram się uzupełnić, kiedy tylko ponownie znajdę odnośne fragmety w pozostałych książkach, w których niestety zapomniałem je sobie zaznaczyć. Również pod Wiedniem znaleźć można przykłady nazw miejscowości o pierwotnej końcówce ica: Weidling na północy i Mödling (nazwa pierwotna: Medjilica, czyli rzeka graniczna [6]) na południu. W języku polskim wiele jest podobnie zakończonych słów: strażnica, kwaśnica czy też dzielnica.

1. Kalchhauser, Wolfgang. Geheimnisvoller Wienerwald. Auf den Spuren ur-und frühgeschichtlicher Menchen. Wien: Pichler Verlag, 1997, s. 64.
2. Brandstätter, Christian. Stadtchronik Wien, 2000 Jahre in Daten, Dokumenten und Bildern, Wien: Verlag Christian Brandstätter, 1986, s. 42.
3. Tamże, s. 52.
4. S. 32.
5. S. 34.
6. Publikacja nr 1, s. 75.